Je pakt het kubusje van zilverkleurige balletjes aan met het idee er even mee te spelen en het dan terug te geven, om te laten zien hoe weinig interessant je de dingen vindt. Maar dat gaat niet. Zodra je de kogeltjes in handen hebt, raak je gefascineerd. De rest van de avond zit je autistisch in een hoekje en als al het bezoek naar huis gaat, zegt de eigenaar van de Neocube: “Hou maar even, ik krijg ze wel een keertje terug.” Zo schijnt dat te gaan.
Neocube. Niet veel meer dan een blokje magnetische kogeltjes. Te koop voor teveel geld. En enorm verslavend! Je maakt er geometrische vormen van. Want veel meer kan er niet mee. En je krijgt er de frustratie van imploderende bouwwerken en ongehoorzame kogeltjes gratis bij. En toch blijf je er de hele avond mee klooien. Want als je ze weglegt, tintelt in je vingers het gemis.
De Neocube blijft automatisch in je ooghoek wachten, als je met iets anders bezig bent. En ben je klaar, dan grijpt je rechterhand er automatisch naar.
Al snel denk je: “Oh… Wie komt er bij me op bezoek om me van deze vloek te verlossen? Hou maar even! Ik krijg ze wel een keertje terug…!”
